‘Je kunt van Theresa May zeggen wat je wilt, maar het is wel een taaie tante. Ze weet niet van opgeven! Ook al is haar voorstel al 3 x weggestemd, ze blijft maar doorgaan!’ Een paar leidinggevenden waren met elkaar in discussie toen deze zin voorbij kwam.
Doorgaan met gemaakte afspraken
Nee, dit wordt geen politiek debat of zelfs maar een mening over de Brexit. Het gaat mij om het leiderschap dat hier getoond wordt. Of zoals sommigen het zullen omschrijven ‘geen leiderschap’. Maar dat hangt dan weer af van de politieke achtergrond van diegene die zijn mening geeft.
Wat voor soort leiderschap zien we bij Theresa May?
Een vrouw die de politieke agenda van een ander plichtsgetrouw uitvoert, tegen haar eigen mening in, omdat de partijleiding haar vroeg om haar voorganger op te volgen. Ze stelt het belang van de organisatie en van de meerderheid boven haar eigen belang. Zoals je dat in het algemeen van een manager mag verwachten. Binnenskamers mag je het ergens niet mee eens zijn; zodra een besluit is genomen, sluiten de troepen zich en wordt van iedereen verwacht dat hij de afspraken uitvoert.
Altijd maar doorgaan
Dat doet mevrouw May overduidelijk. Ze houdt vast aan het eens gegeven woord: ‘we kunnen niet terug naar het volk omdat er meer hobbels op de weg zijn dan we verwacht hadden. We moeten uit de EU, want dat is wat de meerderheid wil’. Dus onderhandelt ze en we weten allemaal dat er een akkoord met de EU is afgesproken waar de Britten niet blij mee zijn. Links niet, rechts niet, de Schotten en de Noord-Ieren niet. En toch houdt ze eraan vast. De ‘deal’ wordt tot 3 x toe in stemming gebracht en elke keer met een meerderheid verworpen.
Doorgaan of opgeven
Met de moed der wanhoop wordt de tegenstanders een worst voorgehouden: ‘als jullie voor mijn deal stemmen, dan zal ik daarna aftreden’. Want voortijdig aftreden is haar eer te na. Dan komt ze haar belofte aan de kiezers niet na. Terwijl zij zelf helemaal niet aan de kiezers had beloofd om uit de EU te willen vertrekken, houdt ze toch nog steeds vast aan de uitkomst van de verkiezingen. Dan ben je wel heel consequent. Dan weet je niet van opgeven. Misschien overschrijdt je wel je eigen grenzen ten koste van jezelf.
Wat doet haar leiderschap met haar team?
Dat ze stug volhoudt en telkens weer haar ‘deal’ op tafel legt, heeft nogal wat consequenties voor haar team. In de afgelopen tijd zijn meerdere teamleden afgehaakt; die wilden water bij de wijn doen, misschien toch verder onderhandelen, of de verkiezingen over doen, of misschien wel helemaal afzien van de uitkomst. Want zoals het nu gaat: dat had toch niemand 3 jaar geleden kunnen voorzien?
En met haar tegenstanders?
Anderen, en daar behoren ook diverse tegenstanders bij, zijn onderhand murw gebeukt door de repeterende wekker die mevrouw May geworden is. ‘Laten we haar haar zin maar geven, dan hebben we tenminste een ‘deal’, ook al staan we er eigenlijk niet achter. Dan zien we daarna wel of we nog wat kunnen schipperen en bijsturen. Eerst maar even doorgaan; als we maar uit deze impasse komen’.
Verbindend leiderschap
Vaak wordt onder verbindend leiderschap verstaan dat iemand het vermogen heeft om tegenstanders te verbinden, overeenkomsten te zoeken en handreikingen te doen waardoor iedereen voordeel bij een afspraak heeft. Een gezamenlijk doel, een nobel streven, een waardig besluit. Hier wordt eerder een gezamenlijke vijand gecreëerd en die vijand heet Theresa May. Een verbindende factor waar iedereen, van links tot rechts, kritiek op heeft. Dat is wel de ultieme opoffering die een leidinggevende kan bieden.
Zou jij zover gaan om het belang van je organisatie te dienen? Jezelf op te offeren ten gunste van de meerderheid? Of trek je eerder de stekker eruit? Ik ben benieuwd naar jouw reactie.
