‘Word je daar nou niet doodmoe van?’ vroeg iemand me laatst. ‘Altijd maar weer dat gedoe, dat geharrewar en gekissebis. Die kwaaie koppen of dat verongelijkte gedrag. Dat je daar nog zo vrolijk bij blijft! Ik zou er niet tegen kunnen’ was de verzuchting. ‘Zo erg is het allemaal niet’ gaf ik hem als antwoord. ‘Maar iemand wat vaker waardering of een compliment geven, zou wel veel uitmaken’.
Een compliment geven is lastig.
Op de een of andere manier vinden we het lastig om een ander een compliment te maken. Zeggen dat iets goed gedaan is. Vertellen dat je blij bent met zijn actie of zijn inzet. Dat je gelukkig wordt van het resultaat. Dat de ontmoeting jou altijd weer nieuwe ideeën brengt. Dat je gestimuleerd en geïnspireerd wordt. Terwijl we er veel minder moeite mee hebben om kritiek te uiten. Hoe zou dat toch komen?
Kritiek leveren is gemakkelijk.
Als we het ergens niet mee eens zijn, of dat nu een idee, een actie of een resultaat is, vinden we het een stuk minder lastig om dat te zeggen. Integendeel, sommige leidinggevenden lijken wel op te bloeien als ze weer eens kritiek kunnen geven. ‘Dit is niet goed gegaan; hoe kom je toch op dat idee; waarom heb je zus of zo; de volgende keer moet je dit of dat’. Wat er ook gebeurd is, en hoeveel inzet je ook getoond hebt, altijd is er wel iets wat nog weer beter kon of anders had gemoeten. Waarom zijn we toch zo bang om iemand een compliment te geven?
Een compliment geven voelt als een troef weggeven.
Het lijkt wel of je wat ‘macht’ afstaat als je een ander een compliment geeft. ‘Als ik zeg dat hij dat goed heeft gedaan, kan ik de volgende keer niet iets negatiefs zeggen. Want dan lijkt het alsof ik niet consequent ben’. Of ‘als ik nu zeg dat ik blij van die actie word, dan loopt hij er verder vast de kantjes van af’. Alsof iemand anders door een compliment te krijgen, meteen naast zijn schoenen gaat lopen; of dat hij achterover gaat leunen en alle verdere actie laat liggen. Geloof je het echt? Dat doe je zelf toch ook niet!
Integendeel.
Je groeit van een compliment.
Ga jezelf maar na; de laatste keer dat iemand iets aardigs tegen je zei, moest je toen niet vanzelf glimlachen? Of misschien zelfs wel grijnzen, of blozen? Het voelt toch geweldig, als het wordt opgemerkt dat je zo je best hebt gedaan? Dat iemand het ziet dat je keihard gewerkt hebt?
Zeg eens eerlijk: vond je toen dat die persoon uit zijn nek kletste? Vond je dat hij maar aan het slijmen was? Nee toch zeker! Je had toch ook hard gewerkt? En je had toch een goede prestatie neergezet? Nou dan, een eerlijk verdiend compliment. Terecht gegeven en dus waardevol. En dacht je toen echt even, dat je daarna niets meer hoefde te doen en op je lauweren kon rusten, omdat je je complimentje al binnen had? Nee toch, dat is echt onzin!
Een ander groeit ook van een compliment.
En net zoals jijzelf gloeit en groeit van een eerlijk en terecht gegeven compliment, zo geldt dat ook voor een ander. Vandaar dat ik laatst in een artikel pleitte om je collega’s en medewerkers regelmatig te bedanken voor hun werk. Voor al die dagen in de week, en al die weken en maanden en jaren, dat ze ‘gewoon’ hun werk doen. Niets mis mee, zolang het maar oprecht gemeend is.
Geen geslijm, wel geweldig
Niet als trucje; als je niet meent wat je zegt, voelt de ander dat onherroepelijk. En daarmee ondermijn je jezelf. Niet om een wit voetje te halen en niet omdat het kennelijk goed werkt. Niet omdat het op 1 maart in je agenda staat omdat we dan Nationale Complimentendag hebben; wat mij betreft een triest dieptepunt omdat het kennelijk nodig was om zo’n speciale dag in het leven te roepen. Ook niet omdat het in een managementboek staat of in dit artikel. Nee, gewoon omdat je het meent. En omdat je collega of je medewerker het waard is!
Hoe doe jij dat met jouw medewerkers en collega’s? Of heb je zelf wel eens een mooi compliment gekregen toen je het eigenlijk niet verwachtte? En wat deed dat met je? Werd je er blij van of vertrouwde je die persoon niet meer? Laat je reactie hieronder achter, zodat we allemaal kunnen leren van elkaars ervaringen.
